Dag 6/28 - Durango naar Bluff

Dinsdag 31-5-2011.
Na een beetje uitgeslapen te hebben, rijden we door naar onze volgende bestemming, een relatief kort ritje van een uur. Het waait al enige dagen erg hard bij vlagen en ook zandstormen razen regelmatig over het land. Erg mooi herkenbaar detail is wel dat tijdens het rijden over die wegen door droog uitgestrekt landschap regelmatig van die ronde uitgedroogde struikjes over de weg rollen. Prachtig bekend uit films.
Ergens onderweg stoppen we bewust bij een klassieke diner (daainer) uit de keten ‘Denny’s’ die we ergens aan de kant van de weg zien. Zo eentje met veel rvs, chroom, rode bankjes en vriendelijke waitresses in kostuumpjes. Voor een ontbijtje. M’n slechte ik laat zich volledig meeslepen in de Amerikaanse ontbijtgewoontes en bestelt een zware meedogenloze hap. In een gloeiend hete gietijzeren ovalen schaal wordt een nog sissende mix van gebakken vlees, aardappelen met pepers en mini-tomaatjes en een groot dubbelzijdig gebakken ei onder mijn neus geschoven. Oooh jaaa Amerika, wij begrijpen elkaar, dus is het beter dat we de rest van het jaar wat afstand nemen. Wilma houdt het bij een paar kleine pancakes en een glas melk. Vol en gelukkig gaan we verder.
Wilma heeft trouwens voor het eerst deze week achter het stuur gezeten. Het was even wennen om met een automaat te rijden. Ook het gebruik van de hier onmisbare cruise control maakt het eindelijk mogelijk om met je benen in je nek auto te rijden. Ja, een jarenlange wens is in vervulling gegaan.
Voor noodgevallen en belwerk onderweg heb ik de eerste dag in Denver een $ 10,– (!) telefoontje met $ 50,- beltegoed (1 maand onbeperkt bellen) aangeschaft met USA-nationwide bereik. We kunnen helaas niet naar NL bellen/sms-en, maar NL wel naar ons. Gisterenavond hebben we ermee rondgebeld en een nieuwe slaapplek gevonden in piepklein plaatsje Bluff, ongeveer 50 mijl boven Monument Valley. We arriveren bij de relaxte Recapture Lodge en krijgen een kamer op de eerste verdieping van het volledig uit hout opgetrokken motel.Omdat bij ons echte ambitie tot toeristische activiteiten ontbreekt en het motelletje een zwembad in de achtertuin heeft, is de keus snel gemaakt. Anderhalf uur lang zitten we een beetje te zonnen op onze lazy Dutch behinds en badderen een keertje in het verfrissende water, want het is toch wel een graadje of 29.
Maar dat gaat vervelen. Op mijn ‘TO DO lijst’ staat het maken van de foto die iedere USA bezoeker heeft, en die iedere nog niet USA bezoeker ook kent. Ik overtuig het meisje van het nut ervan (knap van me, heeft geen nut namelijk) en we gaan op pad. We glijden over Route 129 South die die kant op gaat, en stoppen eerst bij de Mexican Hat rock, een joekel van een steen in de vorm van een omgekeerde Mexicaanse hoed die boven op een puntige rots ligt. Ding ligt daar al weet ik hoe lang te balanceren. Ja, wel grappig. Je vraagt je alleen af wanneer hij naar beneden gaat lazeren, want dat gaat gebeuren. Eens. En als het gebeurt kunnen ze het gelijknamige dorpje ook meteen opdoeken. Eindelijk weer een nieuwe spookstad. ‘Jongens, vergeet het bord niet uit de grond te trekken als je weggaat’.
Na de hoed rijden we nog een stuk of 10 mijl verder en naderen we het silhouet van het deel van de Monument Valley dat in combinatie met de lange dalende weg er naartoe wereldberoemd is geworden.Apart om daar aan te komen rijden. We stoppen op een logische plek. De rotspartij in de verte staat er niet kraakhelder bij, een beetje mistiek vaag in een waas eigenlijk, niet erg fotogeniek. Net als een aantal andere voorbij komende toeristen wacht ook ik tot de schaarse auto’s op de weg voorbij zijn en neem midden op de weg wat shots. Meisje Wilma ziet het ongelovig aan. De andere meisjes van de andere jongens denken hetzelfde. Niet helemaal happy met het fotoresultaat keren we een stukje verderop om en gaan toch terug. We komen er nog wel een keer langs morgen.
Bij de Cottonwood Steakhouse (800 meter van ons houten kamertje) verwerken we die avond een heerlijk klaargemaakte ribbenkast met wat biertjes en gaan snurken.