Dag 5/28 - Durango - Silverton Scenic Railroad

Maandag 30-5-2011.
Deze ochtend vreselijk vroeg opgestaan (05:00 uur) om op tijd vanuit Monticello Zuid-Oostelijk richting stadje Durango te gaan. We hebben daar een ritje met een stoomtrein naar het 50 mijl verderop gelegen Silverton geboekt.
In het ochtendgloren rijden we voorbij een garagebedrijf in een klein gat waarbij ik in mijn ooghoek wat oude automobielen zie staan op het erf achter een hek. Stop, achteruit, kamera pakken, doekje om de kwijl weg te vegen, weer instappen en door.
In Durango wordt een oude spoorlijn door een commerciele instantie met liefhebbers voor de techniek in stand gehouden. Het lijntje is ooit net als vele anderen aangelegd om transport van delfstoffen en opbouw van steden als Durango in dit geval mogelijk te maken. Inmiddels hebben die mannen een viertal lijnen dagelijks draaiende met locomotieven uit ca 1925 welke door hun eigen metaalbewerkers/draaiers in conditie gehouden worden of die zo nodig volledig herbouwde delen kunnen leveren. Ik spreek een van die werknemers aan. Het was destijds zijn grote droom om ooit iets te kunnen doen wat hij bij deze spoorwegmaatschappij nu kon doen. En nou leeft hij zijn droom na vertelt hij trots. Helemaal happy. Ik snap het.
Maar nou het mindere deel. Die oude techniek vind ik prachtig en Wilma had ook zin in een dag lekker touristisch rondgereden te worden, dus ritje geboekt voor ‘The open gondola’, een open wagon met enkel een dak. Lekker uitzicht en geluid dus bij een slakkegangetje van max 40 km/uur of zo. Maar je gaat uit van redelijk lekker weer eind mei, niet dat je in de open wagon richting Silverton soms op 5 graden boven nul uitkomt en onderweg sneeuw aantreft langs het spoor. Oeps, 3 en een half uur rijden met 2 T-shirtjes en een flutzomerjasje aan doet een magere vetloze stengel als ik geen goed. Tegen het eind zijn we maar overeengekomen om de tourbus maar terug te pakken. De heenrit met de trein is echter gaaf. Zo’n dampend, grommend, sissend, huilend beest dat 10 wagons door smalle bergpassen en dalen sleurt terwijl de roetdeeltjes en waternevel over je neerdaalt doet me erg goed. Appelleert aan mijn motorrijders-ziel zeg maar. Maar ook de onbeperkte WARME koffie die je bij aanschaf van een sponsor-beker mag tappen doet me erg goed. Op de trein spreken we een jonge Chinese die in USA/Durango aan het studeren is. Leuke meid die wel wat aanspraak kan gebruiken. Wilma kletst heel lang gezellig met haar. Ze zoekt info over uitwisselingsprogramma’s met Nederland. I’ll see what I can do… Eindstation is Silverton, een dorpje dat uitstierf na het opdrogen van de mijnen en de activiteiten in de buurt, en weer nieuw leven kreeg toen een rijke treinliefhebber enkele tientallen jaren geleden het historische lijntje kocht en weer nieuw leven in blies. Gebouwen werden opgeknapt, hotels geopend enz enz.. De trein stop midden op straat midden in het dorp, leuk gezicht.
Tijdens het wachten op de terugrit zitten we op de stoep in het zonnetje ( mijn levensopwekkende warmte-absorberings-sessie..) en spreek ik een jonge Italiaanse gast naast me aan. Hij is in zijn uppie het Zuidwesten aan het doorkruisen. Zo’n bebaarde gast met muts en grote zonnebril, heerlijk. Blijkt een leuke kerel te zijn, die later aan de hotelbalie in slaapplaats Durango weer naast me staat en de kamer boven ons krijgt hahaha..
Na de busrit terug grijpen we meteen een McDonalds broodje vis en friet en lopen het dorpje door, een aanschaf van wat T-shirts en shopgedoe is het gevolg. Maar de middag wordt afgesloten met een borrel op het dakterras op de hoek van kruispunt Main street/nogwa, live zanger/gitarist is bezig, terras stampensvol leuke mensen. Zit toevallig Nederlander Jos naast me die in zijn uppie met de motor in Amerika aan het rondsjouwen is. Heeft al vele exotische kilometers op de 2-wieler gemaakt, leuke gescheiden vent, goeie levensfilosofie. Er komen twee Amerikanen bij het gesprek die Wilma ook nog iets geestverruimends aan proberen te bieden, maar ze heeft er geen oren naar. En na 2 biertjes moeten wij nog ergens iets eten en de auto van station naar hotel rijden, dus de gezelligheid moet eindigen. We rijden terug en bellen een bezorgpizza voor op de kamer. Mooi. Zo komt een einde aan een leuke dag. De volgende ochtend pak ik een douche en zwart schuim komt uit mijn haren, bedankt locomotief 480….