Oorlogsmuseum Ho Chi Minh + terras-bier + muziek

Maandag 13-5-2013
De gedeelde intense indruk met de in absolute stilte rondkijkende vele aanwezige mensen op de eerste verdieping van het War Remnants (overblijfselen) Museum heeft me vandaag het meest geraakt. Maar eerst de inleiding. Na een drukke trein-nacht met aansluitend een excursie gisteren is het vandaag de bedoeling een beetje bij te komen en een relaxte dag Saigon in te bouwen. Geen uitgebreide plannen. De grote drukke stad die heel lang Saigon heette werd trouwens op enig punt in de relatief recente geschiedenis omgedoopt tot Ho Chi Minh. Ik ga me wederom niet branden aan foutieve uitleg van historische feiten dus zoek het even op als je er het fijne van wilt weten. Als eindpunt van de trein-rails (letterlijk) die in dit land van Noord (Hanoi) naar zuid (Ho Chi Minh) loopt moeten wij nu verder na gaan denken over vervoer richting de dingen die we willen zien. Ik zit eigenlijk al een paar dagen met een bezoek aan de Mekong-delta in mijn maag. De uitloop van deze duizenden kilometers lange rivier toont een waterrijk en levendig gebied hier onder in Vietnam waar hij ‘de zee’ gaat raken. Een gebied waar de bevolking en het leven zich aangepast heeft aan het water. Wonen op paalwoningen vanwege de aanwezige getijden, wonen in boten en drijvende huisjes, vervoer en verhandelen van landbouw-produkten via al de waterwegen, het is een wereld op zich waar wij totaal niet mee bekend zijn. Okee, Venetie doet het ook, zij het op veel kleinere schaal. Niet het feit dat we dit gebied willen zien maar wel hoe we het vervoer er naartoe, er vandaan en de boot-tripjes ter plekke dan wel zouden moeten gaan vorm geven. In verband met tijdgebrek eigenlijk pakken na wat overleg en het lezen van een tip in de Lonely Planet de gemakkelijke weg. We boeken een eendaagse tour richting de Mekong-delta bij een van de 7000 aanbieders in de stad voor morgen en zullen daarbij afhaken in het plaatsje Vinh Long dat op onze route ligt. ‘Kunnen we onze rugzakken meenemen meneer ?’ vraag ik de kleine regelaar. ‘Geen probleem Darling’ zegt het wel heel erg vrouwelijke meneertje achter de balie van reisburootje Panda hier in de straat. Als je een zee van tijd hebt kan het bezoek aan markten op het water en bekijken van het leven op en met het water zeker op mooiere en relaxtere en gunstigere tijdstippen vroeg in de ochtend bijvoorbeeld, maar we nemen nu de middenweg met een tour over de waterwegen met wat commerciele tussenstopjes die nou eenmaal met zo’n tour meekomen. Geregeld. Laten we de dag verder vullen. We lopen deze dag trouwens, niks gemotoriseerd, goed he ? Een paar kilometer van ons hotelletje in de ‘budget backpackers-buurt’ ligt het War Remnants Museum. ‘Een oorlogsmuseum…. tja, zullen we het doen ?’ Ik wilde het graag zien dus we doen het gewoon, einde ochtend lopen we die kant op. Het museum heeft echter lunchpauze van 12:00-13:30, wisten we, dus we hangen een tijdje met ijs, Cola en een sigaartje in een bankje in het mooi vormgegeven stadsparkje van Saigon. Lekker rustpunt dat we nog even verlengen met een ijs-koffie en frisje bij een straatverkopertje, tussen de pauze houdende kantoormannetjes in overhemd en gelakte schoenen op de stoep op kleine plastic ‘Action’-krukjes. Grappig. Om 13:30 uur mogen we de poort van het museum binnen. Best veel volk. Buiten staat historische Amerikaanse en Vietnamese hardware uitgestald, vliegtuigen, helikopters, tanks, bommen, gaaf, indrukwekkend en aanraakbaar. Dit soort spul heeft echter veel leed veroorzaakt. Maar de echte klap in mijn gezicht volgt kort daarop. Ik ben een watje, ik loop dan ook weg van de in de buitenruimte textueel en visueel tot in de puntjes uitgelegde martelmethoden. Nee, dit wil ik niet weten als ‘faint-hearted’ mannetje, mijn levendige fantasie en inlevingsvermogen zou mij mogelijk weken kunnen gaan achtervolgen. De algemene eerste indruk lijkt richting een simpel museum te gaan, maar de rest is erg goed vormgegeven. Ik had dit niet willen missen. Verdeeld over drie verdiepingen heeft men hier middels honderden foto’s, wapens, anti-oorlog verklaringen uit alle windrichtingen met aanvullende informatie een erg indrukwekkend beeld geschetst van wat er allemaal gebeurd is vanaf eind veertiger jaren tot einde oorlogen half zeventiger jaren, en de nasleep ervan tot aan heden… De foto’s van de verschrikkingen en moordpartijen van de oorlogen tussen Noord en Zuid Vietnam en die van het Amerikaans ingrijpen zijn vaak erg hard. De chemische wapens die de Amerikanen op Vietnam loslieten en de gevolgen ervan generaties verder… vreselijk confronterend, je kijkt ineens anders naar de gehandicapten die je regelmatig op straat ziet hier. Nu wordt het ineens tastbaar en dichtbij. Ook bewonderenswaardig is de serie over de oorlogsfotografen die hun leven verloren in hun eigen kleine strijd om de meest realistische harde oorlogsbeelden naar de buitenwereld te brengen. Heftig, hoe een fotograaf als Robert Capa in een onbewaakt moment een landweggetje opliep om een paar foto’s te nemen en een mijn een einde aan zijn leven maakte. Hij was bekend, vele minder- of onbekenden gingen hem voor. Bitter. Mocht je als bezoeker na de ca. 100 foto’s nog geen beeld van de nasleep van de chemische wapens hebben, dan staat er ook nog onopvallende een aquariumpje met twee overleden misvormd geboren babytjes op sterk water. Alstublieft. Het leven staat echter niet stil, zo ook bij ons niet. We eten wat, luisteren nog naar wat nummers van een aardige 70′s gitaarband met goeie gast-bluesgitarist en eindigen de avond op een prachtig in prille fase verkerend terras in een drukke straat. In een tribune rangschikking zitten vele mensen op kleine lage plastic terrasstoeltjes, grappig aandoenlijk gezicht, maar de vele jonge toeristen (en wij…) hebben het geweldig naar hun zin. De uitbaatster van de voedings- en friswinkel doet goede bier-zaken sinds zij het zo aanpakt.

_