Bezoek My Son tempelcomplex bij Hoi An

Dinsdag 7-5-2013
Okay m’am, we doen dinsdag wel een dagtochtje naar My Son, een Unesco site met ruines hier een kilometertje of 30 vandaan, zeiden we gisteren-middag tegen de baliedame met haar 8,5 maand dikke buik. Ja, doe de uitgebreide versie (7 Dollar ipv 5) maar, een boottochtje met lunch on board erbij is wel lekker. Om 8:30 staat er een grote bus voor de deur en moeten we snel instappen. Wederom voltrekt zich een Aziatisch edoch enorm logistiek begrijpbaar tafereel. Voor deze dagtocht hebben zich een zooi toeristen aangemeld die verspreid zijn over een van de 186 hotelletjes en guesthouses in deze stad. Je zult maar buschauffeur zijn… Ze hebben er het volgende op gevonden. Een ‘maatje’ rijdt voor de bus uit met zijn motortje en een handgeschreven lijstje wie er meegaat die dag en waar ze verblijven. Hij stapt een keer of tien af om mensen te vragen waar die guesthouses en hotelletjes dan wel zijn. De bus pruttelt er achteraan, de mannen overleggen per telefoon of het schuifraam van de chauffeur gaat open, dan wel wordt langzaam sissend (=versleten) de voordeur van de bus geopend en er volgt een onbegrijpelijke klanken-massa met de brommerende meneer naast hem hoe het nu verder moet. De bezetting is uiteindelijk compleet en we kunnen verder. Nu is een begrafenis-stoet de remmende factor. Geeft niks. Ik had jullie al verteld over de graven in rijstvelden, apart en erg interessant. Deze stoet begint met een voorrij-auto met een bloemenschild voor de grille. Vervolgens zien we een personenbusje met kist en waarschijnlijk naaste familie, vele bloemen-ovalen, eenzelfde soort busje maar in pickup-versie met een 10-mans orkest erin. Ze spelen op normaal tempo een droevig gestemd nummer, levendig en sfeervol. Hierachter wordt de stoet afgesloten met een stuk of 15 motortjes. Berijders dragen een rijst-halm in de linkerhand, het is duidelijk denk ik waar ze heen gaan om hun geliefde te begraven. de stoet glijdt langzaam en ononderbroken door de hoofdstraat. Alles ophoudend, overige verkeers- deelnemers voelen dit moment echter geen enkele drang tot toeteren of inhalen. Weer die automatische respecterende flow.
My Son tempelcomplex. Het doel van vandaag. Het is een vreselijk oud complex van Cham tempels dat de Unesco world-heritage top tien gehaald heeft, dus als je daar 30 km van verwijderd bent dan pak je dat mee op je reis. Aldus geschiedde. U bespeurt enige negativiteit. Of in ieder geval een lagere gradatie van enthousiasme. Ja, ik geef dat toe. Oude gebouwen raken mij, dat is een feit. Maar als je bij een vochtige temperatuur van 35 graden Celcius door een windstil en stil bosgebied loopt terwijl je T-shirt vol loopt met zweet dan moet het gebouw wel moeite doen zeg maar om mijn enthousiasme te winnen. Dat lukt deze ochtend niet. De wetenschap dat de tempels hier tussen de 1000 en 1500 jaar geleden gebouwd zijn (wauw), een Franse fanatieke wetenschapper ze 100 jaar geleden onder overmatige natuurlijke begroeiing en uiteenwringing ontdekt heeft en aan het daglicht blootgesteld heeft, in kaart gebracht heeft, een restauratieplan in gang gezet heeft, de Amerikanen ze in 1969 (ik was toen 7) ze gebombardeerd hebben, en er heden ten dage nog veel mensen fanatiek mee bezig zijn, sterkt mij/ons in de drang ze te gaan bekijken. Nee, toch raakt het me niet. Als je geen extra dag over hebt, kun je deze site beter niet bezoeken. Sorry Unesco. We gaan de bus weer in richting boot en cruisen een relaxt half uurtje over het water. Lunch op de boot, beetje hangen en kijken. We worden afgezet in het oude deel van Hoi An en genieten nog van een koffie met gebak (!) voordat de hemel dichttrekt. Een snelle leegloop van het centrum is een feit, een onweer nadert. We bereiken de hotelkamer (4×4) voor de serieuze regen neerkletst. Het is dan heerlijk hangen en luisteren naar de druppels. In de avond lopen we nog door de oude straten, mooie verlichting aanwezig. Late night afsluiting met drankje in geimproviseerde glazen.