Dag 22/28 - San Francisco / Alcatraz

Donderdag 16-6-2011.
Het is slechts anderhalf uur rijden naar San Francisco vandaag, onze laatste stop voor het vliegtuig home, maar we staan om 07:00 uur op omdat we omstreeks 11:15 op de boot moeten stappen voor een gepland bezoek aan Alcatraz. Zoals u ongetwijfeld weet de voormalige gevangenis ‘op een grote rots’ (The Rock) in de baai van de stad waar de echt slechte mannen (en vrouwen ?) een tijdje uit roulatie werden gehouden.
Er is voor ons genoeg tijd om de stad vandaag en nog 5 volle dagen eens goed aan de pleziertand te voelen. San Francisco lijkt me deels vergelijkbaar met een stad als New York, een samenleving met een enorme veelzijdigheid aan mensen en hun leefgewoontes, en een hoop plezierige kanten welke bekeken moeten worden. De komende dagen zal uitwijzen of mijn vooroordeel correct is.
We vinden na wat zoekwerk ons nieuwe onderkomen, het Europa Hotel, een ge-upgrade hostel waar we een simpele twee persoonskamer met gedeelde WC en badvoorziening geboekt hebben paar dagen terug. Het heeft een zeeer bescheiden kleurloze ingang aan de straat die je met gemak 18 keer voorbij rijdt tussen al de schreeuwende kleuren van haar buren in Chinatown waar het gevestigd is. Dit doen we dan ook. Uiteindelijk parkeren we de auto met een draaiende motor en knipperend knipperlicht (= zijn functie) voor de deur op een plek dannie mag nie, 200 meter van het politiebureau (oude spelling uit respect). Rebellen, dat zijn we.
Ik ga ons aanmelden, Wilma blijft in de auto. Na de straatdeur ga ik meteen een hoge trap op naar het loketje waar ik me meld bij een Indiase of Pakistaanse meneer. Vanmorgen kocht ik nog benzine bij twee Sikhs uit Punjab en nou wil ik slapen bij een landgenoot van hen. Heel apart, het valt op. Het Zuid-Westen van USA trekt toch naast een berg Mexicanen ook een behoorlijke hoeveelheid wijzen uit het Oosten aan, op zoek naar een ander of beter bestaan denk ik. Het zijn over het algemeen gemotiveerde regelaars die moeite willen doen om dingen voor mensen naar tevredenheid voor elkaar te maken. Ik mag ze wel. De boeking heeft hij liggen, de wifi code krijg ik mee en betalen hebben we het even niet over. Da’s ook niet te volgen trouwens bij online reserveren van motels/hotels. Je moet eigenlijk altijd je credit card gegevens doorgeven bij online reservering, maar bij de ene organisatie wordt alles meteen betaald daarmee, bij de volgende een dag als borg, en bij de derde weer helemaal niks. Ik ben op vakantie, ik hou geen boekhouding bij, het zal wel. Naief ? Nee, gewoon schijt-makkelijk en goed van vertrouwen. Nee, da’s niet goed, maar ik kan er mee leven.
6 nachten heb ik hier geboekt midden in het leuke gebied, meeste op loopafstand te bereiken, rest met bus of tram. Dit alles voor de spotprijs van 360 Joenaaitut Steeds Dollars of zo, is E 22,50 de man per nacht. Toch niet slecht ? Na volladen kamer pakken we de auto meteen richting pier nummer huppeldepup waar onze boot naar Alcatraz vetrekt om 11:30 uur. Een broodje en een bak koffie in het cafe van de pier is ons ontbijt in het zonnetje tijdens het wachten. Mooi rustpuntje. Een minuutje of 10 varen later staan we op de stoep van een beruchte gevangenis waar mensen als Al Capone en een hoop andere slechterikken jaren hebben vastgezeten. Alcatraz had eerst een verdedigingsfunctie in de 19e eeuw maar de recentere periode waarin het als strenge gevangenis fungeerde spreekt de mensen natuurlijk meer aan. Natuurlijk is het een drukbezocht ding en dat gaat grotendeels ten koste van de beleving. Als je hier ‘s avonds in je eentje tussen de lege, met een peertje verlichte celblokken op een stoeltje zou gaan zitten na het zien van de inleidende documentaire, dan kun je beklemming van het leven hierbinnen aanraken. Dat weet ik zeker. Maar de behoefte aan geld (voor een ongetwijfeld hoge onderhoudsrekening) maakt het bezoek tussen de vele andere mensen die hetzelfde als ik hopen aan te treffen tot een oppervlakkige aanschouwing van een leeg gebouw dat afgeleverd wordt met een electronisch audiotoertje via de koptelefoon. Met irritante Nederlandse verteller en uitgevallen rechter kanaal hangt hij al bijna meteen werkeloos om mijn nek. Mij boeien deze middag wederom de vormen en het verval van de verblijven en de afgebrande gebouwen van de leiding.
Meeuwen en andere vogels hebben op dit eiland een heerlijke veilige broed-omgeving gevonden. Erg leuk om de mensen-gewende beesten gewoon hun gang te zien gaan achter de tralies en roosters die de diverse delen van het complex voor het publiek ontoegankelijk maken. Een moeder-meeuw zit voor onze ogen een gevangen vis voor haar twee kuikens te ontrafelen zodat ze mee kunnen eten. Onder het voeren kijkt ze ons met een scheef oog aan. ‘ Don’t even think about it’ lijkt ze ons te willen vertellen.
We varen terug, de dumpen de auto voor 5 dagen in een vrij dure parkeergarage een paar straten verderop en gaan de stad in om wat te eten. We belanden al snel bij ‘De Chinees’ wat in Chinatown niet echt als een verrassing komt. Eens iets anders dan een hamburger is verademend. Met volle maag lopen we nog een paar straten om even wat omgeving te proeven en komen uiteindelijk langs een kroeg waar pittige jazz/funk tussen de kieren van de deur en ramen door de straat op sijpelt. Het klinkt te fris om een CD te zijn dus we trekken de deur open en gaan hier een biertje aanschaffen. Het is een cocktailbar waar op een balkonnetje een quintet zit te spelen. Lekkere nummers, bekend uit mijn platenkast, komen voorbij en we kletsen wat met de drummer in de pauze. Het blijken zelfs professionele muzikanten te zijn. ‘Kun je daarvan leven dan joh ?’ vraag ik de drum-meneer. Hij vertelt dat hij als sinds zijn 13e drumt en dat hij in ca. 4 avonden per week in diverse formaties zijn inkomen bij elkaar speelt. Zijn vrouw brengt echter het hoofdinkomen binnen moet hij eerlijkheidshalve erbij vertellen, ze heeft een grappig betaalde baan in de bio chemie en brengt de meeste centen binnen. Ze hebben het goed zegt ie. Hij zit gewoon een beetje 4 avonden per week in de kroeg of in clubs toffe muziek te maken. Hmmmm….. ik begin te dromen terwijl de 2e Belgische import-Maredsous mijn slokdarm afdaalt.