Dag 20/28 - Yosemite Park een beetje bezocht

Dinsdag 14-6-2011.
Yosemite park bereiken we na een mijl of tachtig rijden. Ik voel me nog steeds niet lekker, heb continue slaap, geen energie en concentratieverlies. Het park heeft veel moois te bieden zegt iedereen en elke gids die je leest. Ik hou er deze dag een kater aan over, sorry park. Eigen schuld, absoluut. We hebben het PVP (Park Verzadigings Punt) bereikt, we zijn moe en hebben geen zin meer in uitzoeken van wegen in het gebied en energie steken in wandelroutes. Moe beginnen aan een klus als dit gebied betekent een valse start. Als je dan ook nog in de warmte telkens vastloopt in het drukke verkeer en de matige bewegwijzering, dan krijgt het humeur (mijne zeker) en de sfeer een ernstige deuk. De rondweg langs verschillende stoppunten die we deze dag volgen, wordt ook door een gratis shuttlebus gereden. Eerst prullen we anderhalf uur met de auto langs de onduidelijke rijrichtingen en willen eigenlijk uit frustratie het park verlaten, maar Wilma wil nog een poging met de pendelbussen wagen en we rijden terug naar een opstappunt. Die bus gaat op zich prima, maar dit park is niet zo simpel te bekijken als bijvoorbeeld Bryce Park een paar dagen terug. Om de mooie natuur echt te zien moet je ook hier kiezen uit wandelroutes die van een paar mijl tot een hele dag kunnen duren, soms vreselijk stijl en erg inspannend. Da’s prima, als je je daar op ingesteld hebt en je lijf er zin in heeft.
Dit park vereist respect, conditie, voorbereiding. Je moet van tevoren weten waar de mooie punten liggen, hoe je er komt, en wat voor inspanning daarvoor nodig is, en je moet er zin in hebben. Wij voldoen deze dag aan geen enkel criterium, en dat leidt tot frustratie. We nemen een oppervlakkig kijkje vanaf diverse stoppunten dichtbij de weg zeg maar, en merken al snel dat dit veel te beperkt is en weinig moois laat zien. De aanwezigheid van water is echter een verfrissend gegeven, letterlijk en figuurlijk. De watervallen komen vanaf indrukwekkende hoogte naar beneden gedenderd en verstuiven een afkoelende nevel over een ruim gebied. Een klein lichtpuntje dat deze dag niet genoeg blijkt om ons gelukkig te maken.
Aan route 2 die meer het Noorden van het park ingaat komen we niet eens toe. En voor een bezoekje aan Bodie Ghost town dat rechts boven het park ligt, en dat ik stiekum nog hoopte mee te kunnen pakken, is het te laat. Wilma ziet dat trouwens al helemaal niet zitten, ook morgen niet, als we weer een hele dag extra blijven hangen in slaapplaats Modesto waar we deze avond naar toe rijden.
Een rit naar het motel langs een mooi landschap van goudgele heuvels in de avondzon doet goed. De schuine lange schaduwen vallen prachtig achter de vele over de heuvels verspreide bomen. Een pizzaatje onderweg en een douche in het motel eindigt snel in bed, ik moet van die verlammende vermoeidheid af. This is so not me…