Dag 11/28 - Grand Canyon Noordzijde

Zondag 5-6-2011.
Zojuist op de televisie gehoord over een predikant in Utah die vandaag tot ‘Love-day’ had benoemd. Een dag om een bijdrage te leveren aan het verenigen van de mensheid en om alle onenigheden uit de wereld te helpen. Gewoon liefde voor je medemens, liefde van de hoogste orde noemt hij het. Hij heeft er een mooie spreuk voor bedacht en vraagt de aanwezige mensen om een onbekende in zijn/haar nabijheid te omhelzen en de volgende mededeling te doen:
‘I love you, and there ain’t nothing you can do about it’
Is dat gaaf of niet hahaha….. heerlijk.
Wij gaan vandaag een icoon bezoeken van Zuid-West Amerika. Als je aan dit gebied denkt dan denkt iedereen automatisch aan de Grand Canyon. Het zal niet voor niks zijn.
Nou hebben we vanuit onze Parry Lodge in Kanab de opties om in een redelijk rechte weg van een mijl of 80 de bovenkant (The North Rim) van dit enorme sleufvormige ravijn te bezoeken of een vreselijke bocht om de gleuf te maken en 4 a 5 uur enkele reis in de auto te zitten om de meest bezochte South Rim te bekijken. Logica en tips van winkeliers gisteren hier in het dorp doen ons besluiten gewoon de dichtstbijzijnde Noordzijde te bezoeken, die is prachtig zeggen ze en veel minder druk en commercieel. Dan kunnen we ook wat langer op ons nestje blijven liggen en gewoon einde middag terug zijn om ons bezoek hier ontspannen af te ronden. Ja okee, doen we.
De redelijke auto-tocht begint routineus te worden, nog steeds lekker, maar het begrip ‘lang in de auto zitten’ is op een andere schaal geplaatst.
Net als we de auto weggezet hebben in het dorp om een ontbijtje te pakken voor vertrek hoor ik een bekend motor-geluid de parkeerplaats op draaien. Een heuse Honda CB 400 Four met een magere korte vent van in de 50 erop komt hier aangereden. Net als dat dingetje van mij (nee nee nee, ik heb geen mager kort dingetje van in de 50, ik heb het over die motorfiets pffff…). Uiteraard schiet ik de eigenaar van dit zeldzame USA-mobiel aan en maak een foto. Het ding is uit 1975 en hij heeft hem al 22 jaar, ongereviseerd blok, 66.000 mile op de teller. Da’s een ton man, en hij loopt als een zonnetje. 22 jaar geleden hebben zijn vrienden op zijn verjaardag geld uitgelegd en hem in de kroeg de sleutels van dit schatje overhandigd als kado. Inmiddels zit er een Fish-tail uitlaat van een oude Harley op (wel een ringetje ingelast voor de tegendruk) en ongegeneerd grote achter-knipperlichten van een 50′s Chevy hahaha.. Hij is zo happy met het ding. Door die pijp heeft hij meer vermogen en verbruikt minder zegt hij trots, en hij is de snelste ondanks de geringste cc’s van al zijn vrienden. Tussen al het dagelijkse gehuurde Harley geweld dat ons pad kruist is dit een eerlijke verademing.
Na het eten bereiken we na een tijdje het Visitors center van de Canyon. We lopen van hieruit wat korte routes om van een aantal punten van de enorm weidse uitzichten en dieptes te genieten. Ik merk bij mezelf een verzadigingspunt. Ondanks dat ook hier de natuur weer een prachtige sculptuur achtergelaten heeft kan hij me niet de kriebel geven die erbij hoort. Ik wijt het aan de prachtige andere dingen die we al gezien hebben, en die de belevings-sensor een beetje afgesleten hebben. De scherpe kantjes ervan afgehaald. Erosie eigenlijk, dus ik geloof niet dat de Canyon ons dit kwalijk kan nemen, hij weet er alles van. Maar natuurlijk zien we prachtige uitzichten. Je kunt de imponerende beelden niet negeren als je op een smal uit de kant hangend uitkijkpunt staat en een anderhalve kilometer de diepte in kijkt, aangekleed met een enorme windkracht die tegen je aan blaast. Heerlijk. De natuur vertelt het je ook hier weer: ‘op mijn schaal beteken jij NIETS ‘.
Erg imponerend op een trieste wijze vind ik ook de restanten van een behoorlijke bosbrand die wij op de heenweg passeren voordat je het betaalhokje van de Canyon passeert. Over behoorlijk grote stukken van honderden meters staan daar verbrande zwart geblakerde dode stammen een jaar of zo na dato nog steeds eenzaam en kaal in de zon, terwijl op de grond hier en daar nieuw plantenleven de draad weer oppakt. Bosbeheer staat voor de enorme taak om deze bomen te ruimen en voor nieuwe aanplant te zorgen, een idioot groot karwei dat volop in gang is. Ik rij speciaal terug om tussen de eenzame stammen te gaan staan en het in beelden proberen te pakken.
Terwijl ik hiermee bezig ben ligt Wilma in de auto met draaiende motor te dutten. Het duurt wat langer dan ik dacht, anders had ik hem wel uitgezet. De CD van Joe Satriani die ik in Durango kocht samen met nog drie lekkere plaatjes draait op zijn einde inmiddels. We rijden door, tanken, en kopen wat bier en drank voor het meisje en stillen onze simpele honger bij fastfood-koning meneer M. Donald. Deze avond en begin van de nacht werk ik het verhaaltje wat bij en tot mijn afgrijzen verdwijnt gedurende deze sessie de gehele sixpack door mijn strottenhoofd richting maag. Dat is schrikken zeg, gebeurt me anders nooit.