Dag 10/28 - Bryce Canyon – eetgewoontes - oud blik
Door: Roland Oomens
Blijf op de hoogte en volg Roland
04 Juni 2011 | Verenigde Staten, Bryce Canyon City
Zaterdag 4-6-2011.
Even zingen voor Wilma, jarig vandaag:
Lang zal ze leven…. lang zal ze leven…. lang zal ze leven in de USA…. in de USA…. in de USA….. Hieperdepiep….. Utah….. Utah….. Utah…. !
Back to business. Kadootje: nee had ik niet. Reactie: ik leef nog, dus….
De meiden hebben me een felicitatie-kaart meegegeven die ik Wilma na deze drukke dag overhandigd heb, lief he ? Van die meiden dan.
Vandaag het ruim 80 mijl Noord Oostelijk van ons gelegen Bryce Canyon op het programma gezet. We hoeven wederom niet te haasten dus we taken het easy. Ons toch best beroemde motel (ouwe glorie, wel mooi ding) hier heeft geen ochtend-buffetstijl-voedsel om warm van te worden, maar ik voorkom deze dag een honger-start door 2 bakjes havermoutpap (9 cm doorsnee, 5 cm diep, valt mee), een bakje vruchtjes (idem, zelfde serie) en een mok koffie (onbeperkte hervulling als u wilt) weg te werken.
Het is alleen al grappig om in zo’n eetzaaltje te zien wat er allemaal gebeurt en wat er allemaal aan grote mensen rondloopt hier. Die zijn er veel, groooote mensen. Het is onbegrijpelijk. Niks tegen stevige mensen hoor. Aanleg is 1 ding, maar het structureel op een verkeerd eetpad gebracht worden door je ouders en het daarna nog gewoon 70 jaar blijven volgen is iets anders, dan is je norm niet helemaal goed of zo. Deels kan ik het begrijpen wat hier in dit land met de eetcultuur gaande is. Wij hebben echt geprobeerd om in supermarkten gewoon wat broodjes en wat ‘normaal’ (wat is normaal ?) (onze normen ?) (wie zijn wij om dat te bepalen ?) beleg te kopen, maar dan kom je vaak voor een ontbijtje van gematigde omvang op het dubbele uit wat er hier in gezellige diners en zo in de ochtend aangeboden wordt. Lunch hetzelfde verhaal. Avondeten hetzelfde verhaal. Als je dan net als vele Amerikanen volgens mij beperkt in je centen zit, is de keus gauw gemaakt. Zo’n eetgelegenheid wordt dan ook al snel een gezellige sociale ontmoetingsplaats voor de buurtgenoten, en is bij het ontstaan destijds een kwestie van dagen geweest dat iemand ‘s morgens roept ‘he Jackie (toevallig de serveerster die ochtend), heb je toevallig ook wat gebakken aardappeltjes bij die eieren met spek van me ?’ Dan kun je kort daarna een nagenoeg volledige menukaart om 07:00 uur in den ochtend verwachten.
Ja, ik lust het ook ‘that way’. Heerlijk man. Dan ga je toch voor de bijl als je aanleg hebt en geen ijzeren zelf-discipline die ik dan toevallig wel bezit, ahum.
Nou, na dit feestmaal overleggen we even met de meiden per mail (hier 10 uur ochtend is in NL 18:00uur in de middag..) over gympies (sorry meiden, Allstars bedoel ik) en Levi’s broeken zodat we vanavond bij terugkomst nog wat kunnen gaan kopen hier in ons dorp Kanab. Ja, shopping life goes on. De verkoopprijs hier is bijna 1/3 van die in Nederland.Bryce, daar ging het om vandaag. We gaan op pad en onderweg glijden weer diverse beelden voorbij, ik pak er een paar terwijl Wilma rijdt…Bryce is een erg ‘makkelijk’ park. Als je wilt tenminste. En dat willen we in dit geval. Net als alle andere nationale parken kun je dit park in zijn hoofdlijnen pakken als wij doen, of je kunt lange wandelpaden nemen die je dieper de Canyon in loodsen. Je gaat dan echter met een andere insteek van de natuur genieten. Sportievelingen met goede conditie en interesse in die manier van beleving pakken de lange wandelroutes die tot uren, soms dagen in beslag kunnen nemen. Wij proeven slechts van dit Amerika-deel en nemen genoegen met de hoofd uitzichtpunten met soms kleine wandelroutes vanuit de visitors-centers. Prima, ieder zijn ding. Bryce park heeft een normale lage snelheidsweg die erdoorheen loopt met diverse uitzicht punten. Autootje wegzetten, fotozooi op de rug, stukkie lopen en mooie dingen zien van bovenaf. Wil je die dingen naast je zien, moet je de lange wandelroutes nemen. Die conditie en interesse moet je hebben, en tijd natuurlijk. Da’s het verschil.
Op de hoofdpunten alleen al zie je in deze Canyon de prachtige creaties die moeder natuur met de zachte zandstenen ondergronden gemaakt heeft. Verschillende soorten steen zijn ook verschillend aan de beurt gekomen bij ‘de behandeling’ wat vaak aparte combinaties en scenes maakt. De diverse creaties heeft men een naam gegeven, ga ik hier allemaal niet opsommen, zinloos. Lopend naar een uitzichtpunt zie ik een grijze man van voor in de zestig op zijn knieeen zitten en volledig geconcentreerd met iets scherps ‘Dennis & Marilee’ in de splinternieuwe lichtgekleurde houten balken van de railing kerven. Hij is daar een liefdes-statement voor zijn duifje aan het maken haha… ongetwijfeld een link naar het jeugdige verleden. Mooi. Ik roep ze tot de orde. Baldadig draaien ze beiden hun gezicht richting mijn lens en ik leg ze vast. Beloofd dat de foto niet als bewijsmateriaal gaat dienen.
Ja, ook dit park is weer een prachtig geheel van raar afgeslepen steen en kleuren welke je voorgeschoteld krijgt, maar eerlijkheidshalve is het verzadigingspunt van ‘dit soort’ verschijnselen wel nagenoeg bereikt. Ja, het blijft schitterend, maar de scherpte is al van mijn beleving af, ik merk dat ik nog erger om me heen ga kijken naar detailwerk om me te boeien. Details in natuur vind ik grappig, maar vooral wil ik de details in ‘het Amerikaanse’ vinden en in beelden pakken. Zo ben ik erg gevoelig voor techniek zoals u wellicht inmiddels weet. Dat Wilma sinds een paar dagen ook achter het stuur kruipt en er gewend aan is geworden komt goed uit, dan kan ik met telelens in de aanslag met open autoraam de voorbij glijdende omgeving in de gaten houden, hier en daar wat details of overzichtjes vastleggend. De wrakken van klassieke auto’s raken me enorm. Vergane glorie, een ooit mooi industrieel produkt wiens leven voorbij is en wiens karkas beschadigd en vergaan ergens in weer en wind staat, soms al ruim 40 jaar werkloos aan de kant. Bijna voel ik hierbij tranen, dit gaat diep bij me. Raar he ? En er staan er zoveel hier in South-West USA op allerlei erven heb ik gezien. Ik leg het als toeschouwer vast en zal het melden aan Nederlandse liefhebbers middels een overzichtje binnen de USA beleving op/in Doos 14. Geen GPS coordinaten erbij, zover wil ik niet gaan, maar wel een indicatie met wegnummers.
Terug in Kanab wat gympies voor Jolien en voor onszelf gekocht, een happie gaan eten (niet super) en redelijk snel op bed. Morgen Grand Canyon.
Even zingen voor Wilma, jarig vandaag:
Lang zal ze leven…. lang zal ze leven…. lang zal ze leven in de USA…. in de USA…. in de USA….. Hieperdepiep….. Utah….. Utah….. Utah…. !
Back to business. Kadootje: nee had ik niet. Reactie: ik leef nog, dus….
De meiden hebben me een felicitatie-kaart meegegeven die ik Wilma na deze drukke dag overhandigd heb, lief he ? Van die meiden dan.
Vandaag het ruim 80 mijl Noord Oostelijk van ons gelegen Bryce Canyon op het programma gezet. We hoeven wederom niet te haasten dus we taken het easy. Ons toch best beroemde motel (ouwe glorie, wel mooi ding) hier heeft geen ochtend-buffetstijl-voedsel om warm van te worden, maar ik voorkom deze dag een honger-start door 2 bakjes havermoutpap (9 cm doorsnee, 5 cm diep, valt mee), een bakje vruchtjes (idem, zelfde serie) en een mok koffie (onbeperkte hervulling als u wilt) weg te werken.
Het is alleen al grappig om in zo’n eetzaaltje te zien wat er allemaal gebeurt en wat er allemaal aan grote mensen rondloopt hier. Die zijn er veel, groooote mensen. Het is onbegrijpelijk. Niks tegen stevige mensen hoor. Aanleg is 1 ding, maar het structureel op een verkeerd eetpad gebracht worden door je ouders en het daarna nog gewoon 70 jaar blijven volgen is iets anders, dan is je norm niet helemaal goed of zo. Deels kan ik het begrijpen wat hier in dit land met de eetcultuur gaande is. Wij hebben echt geprobeerd om in supermarkten gewoon wat broodjes en wat ‘normaal’ (wat is normaal ?) (onze normen ?) (wie zijn wij om dat te bepalen ?) beleg te kopen, maar dan kom je vaak voor een ontbijtje van gematigde omvang op het dubbele uit wat er hier in gezellige diners en zo in de ochtend aangeboden wordt. Lunch hetzelfde verhaal. Avondeten hetzelfde verhaal. Als je dan net als vele Amerikanen volgens mij beperkt in je centen zit, is de keus gauw gemaakt. Zo’n eetgelegenheid wordt dan ook al snel een gezellige sociale ontmoetingsplaats voor de buurtgenoten, en is bij het ontstaan destijds een kwestie van dagen geweest dat iemand ‘s morgens roept ‘he Jackie (toevallig de serveerster die ochtend), heb je toevallig ook wat gebakken aardappeltjes bij die eieren met spek van me ?’ Dan kun je kort daarna een nagenoeg volledige menukaart om 07:00 uur in den ochtend verwachten.
Ja, ik lust het ook ‘that way’. Heerlijk man. Dan ga je toch voor de bijl als je aanleg hebt en geen ijzeren zelf-discipline die ik dan toevallig wel bezit, ahum.
Nou, na dit feestmaal overleggen we even met de meiden per mail (hier 10 uur ochtend is in NL 18:00uur in de middag..) over gympies (sorry meiden, Allstars bedoel ik) en Levi’s broeken zodat we vanavond bij terugkomst nog wat kunnen gaan kopen hier in ons dorp Kanab. Ja, shopping life goes on. De verkoopprijs hier is bijna 1/3 van die in Nederland.Bryce, daar ging het om vandaag. We gaan op pad en onderweg glijden weer diverse beelden voorbij, ik pak er een paar terwijl Wilma rijdt…Bryce is een erg ‘makkelijk’ park. Als je wilt tenminste. En dat willen we in dit geval. Net als alle andere nationale parken kun je dit park in zijn hoofdlijnen pakken als wij doen, of je kunt lange wandelpaden nemen die je dieper de Canyon in loodsen. Je gaat dan echter met een andere insteek van de natuur genieten. Sportievelingen met goede conditie en interesse in die manier van beleving pakken de lange wandelroutes die tot uren, soms dagen in beslag kunnen nemen. Wij proeven slechts van dit Amerika-deel en nemen genoegen met de hoofd uitzichtpunten met soms kleine wandelroutes vanuit de visitors-centers. Prima, ieder zijn ding. Bryce park heeft een normale lage snelheidsweg die erdoorheen loopt met diverse uitzicht punten. Autootje wegzetten, fotozooi op de rug, stukkie lopen en mooie dingen zien van bovenaf. Wil je die dingen naast je zien, moet je de lange wandelroutes nemen. Die conditie en interesse moet je hebben, en tijd natuurlijk. Da’s het verschil.
Op de hoofdpunten alleen al zie je in deze Canyon de prachtige creaties die moeder natuur met de zachte zandstenen ondergronden gemaakt heeft. Verschillende soorten steen zijn ook verschillend aan de beurt gekomen bij ‘de behandeling’ wat vaak aparte combinaties en scenes maakt. De diverse creaties heeft men een naam gegeven, ga ik hier allemaal niet opsommen, zinloos. Lopend naar een uitzichtpunt zie ik een grijze man van voor in de zestig op zijn knieeen zitten en volledig geconcentreerd met iets scherps ‘Dennis & Marilee’ in de splinternieuwe lichtgekleurde houten balken van de railing kerven. Hij is daar een liefdes-statement voor zijn duifje aan het maken haha… ongetwijfeld een link naar het jeugdige verleden. Mooi. Ik roep ze tot de orde. Baldadig draaien ze beiden hun gezicht richting mijn lens en ik leg ze vast. Beloofd dat de foto niet als bewijsmateriaal gaat dienen.
Ja, ook dit park is weer een prachtig geheel van raar afgeslepen steen en kleuren welke je voorgeschoteld krijgt, maar eerlijkheidshalve is het verzadigingspunt van ‘dit soort’ verschijnselen wel nagenoeg bereikt. Ja, het blijft schitterend, maar de scherpte is al van mijn beleving af, ik merk dat ik nog erger om me heen ga kijken naar detailwerk om me te boeien. Details in natuur vind ik grappig, maar vooral wil ik de details in ‘het Amerikaanse’ vinden en in beelden pakken. Zo ben ik erg gevoelig voor techniek zoals u wellicht inmiddels weet. Dat Wilma sinds een paar dagen ook achter het stuur kruipt en er gewend aan is geworden komt goed uit, dan kan ik met telelens in de aanslag met open autoraam de voorbij glijdende omgeving in de gaten houden, hier en daar wat details of overzichtjes vastleggend. De wrakken van klassieke auto’s raken me enorm. Vergane glorie, een ooit mooi industrieel produkt wiens leven voorbij is en wiens karkas beschadigd en vergaan ergens in weer en wind staat, soms al ruim 40 jaar werkloos aan de kant. Bijna voel ik hierbij tranen, dit gaat diep bij me. Raar he ? En er staan er zoveel hier in South-West USA op allerlei erven heb ik gezien. Ik leg het als toeschouwer vast en zal het melden aan Nederlandse liefhebbers middels een overzichtje binnen de USA beleving op/in Doos 14. Geen GPS coordinaten erbij, zover wil ik niet gaan, maar wel een indicatie met wegnummers.
Terug in Kanab wat gympies voor Jolien en voor onszelf gekocht, een happie gaan eten (niet super) en redelijk snel op bed. Morgen Grand Canyon.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
