Dag 9/28 - Upper Antelope Canyon

Vrijdag 3-6-2011.
Voor vandaag hebben we uit de ‘boodschappenlijst’ als doel de Antelope Canyon uitgezocht. Deze ligt vlak bij de Horse Shoe Bend waar we gisteren langs gingen.
Het is een smalle sleuf in de zachte rotsen welke ook hier weer door water is uitgesleten in de loop van de (lange) tijd, waardoor er een prachtige pakweg 10 meter hoge sleuf is ontstaan in allerlei kronkelige en kleurrijke bollingen en vormen. Het van boven invallende zonlicht maakt er op bepaalde tijdstippen (heb je het weer) een mooi kleurenspel van.
Je hebt twee van die sleuven eigenlijk. De Upper en de Lower Canyon. In overleg met meisje hebben wij de meest toegankelijke Upper sleuf bezocht. Deze is onderaan 1 tot 4 meter breed, een meter of 40 lang, goed begaanbaar, en loopt naar boven naar elkaar toe met hier een daar een stuk waar de zon doorheen komt. Zijn broertje/zusje, de Lower sleuf, is onderaan smal en boven wat breder (ek goord) en moet middels aangebrachte stalen trappen van bovenaf ge-entreerd worden. Het is daarbinnen wat lastiger lopen en klauteren door de niet vlakke bodem. Je mag hier wel zolang rondsjouwen als je wilt, bij die andere niet. Andere keer.
Vanuit allerlei vertrekpunten in en om de stad worden tours verzorgd, wij pakken het meest eenvoudig ogende dat wij eerder deze week als eerste tegenkwamen op weg naar Kanab. Een simpel golfplaten afdak op een open plek, Indiaanse dame (niet lachend) achter de kassa en sieraden, stuk of vijf grote 4×4′s op het terrein, wat hangende wachtende chauffeurs en een ook hier weer een enorm weids landschap met niets om ons heen. Ze herkent ons wel van gisteren toen we folders kwamen halen. Toch $ 31,– pp, prijzig achteraf gezien voor een anderhalf uur durende tocht. We moeten een uur wachten op de volgende ronde. In de klapstoeltjes in de lekkere zon is dit eigenlijk wel lekker. Even rust. Een colaatje uit de achterbak, een laatste sigaartje van de dag-1-benzinepomp, een plasje in het zand en je bent zo 60 minuten verder.
‘Harryyyyy…. you’re on…..’ schalt de Indiaanse dame naar de chauffeur die aan de beurt is om een setje toeristen (o.a. wij dus) naar de gleuf te rijden op het moment dat er weer een 4×4 terugkomt. Harry (volbloed Navaho-indiaan zoals de naam doet vermoeden) is niet blij met deze 321e groep toeristen die hij dit seizoen de gleuf mag showen, of hij heeft gezeik met zijn vrouw, maar het gaat hem niet goed vandaag. Hij propt ons routineus in de 4×4 en rijdt fantasieloos en zonder glimlach richting ingang door de paar mijl mul zand waar zijn auto echter goed in is. De diverse jeeps die reeds voor de gleuf geparkeerd staan voorspellen geen rustig bezoekje. Het klopt. Vele mensen gaan ons voor en komen terug uit de ‘Canyon’. Harry begeleidt ons ongeduldig naar de ingang van dit in principe prachtig vormgegeven natuurverschijnsel.
Een hoop voeten maken een hoop stof, een voorgenomen rustig nadenken over een te nemen foto van een bepaalde lichtval wordt bijna in de kiem gesmoord door een bijna dwingend aangedragen ‘come, this is the best point to take a photo’. Zucht, laat me met rust man. Wilma ziet mijn groeiende onrust maar laat me. Het wordt gaandeweg minder, of ik wen er aan, uiteraard klik ik (veel te) vaak een zooi pixels vol.
De buis thuis gaat bepalen wat er voor het grote boek straks overblijft.
Commercie heeft het kleine genieten hier kapot gemaakt. Van Navaho oogpunt snap ik het uitmelken van deze rijkdommen op hun land wel. De Amerikanen hebben al genoeg afgepakt van de Indianen, ik zou hetzelfde doen denk ik. Vraag me af of de ‘Photographers Tour van 2,5 uur’ (2x zo duur) een betere optie geweest was, betwijfel het. Relativerend was alles toch wel mooi……