Je bekijkt de reis...
USA 2011 - Van Denver naar San Francisco
Reisverslag Dag 4/28 - Dead Horse Point
29 mei 2011
|
Aantal keer bekeken
37
Aantal reacties
0
Moab,
Verenigde Staten
a
A
Dag 4/28 - Dead Horse Point
Zondag 29-5-2011.
Vandaag na het uitslapen eventjes met dochterlief Laura ‘ge-skyped’ om de huishouding en overlevingskansen van onze meiden tijdens hun eerste volledig zelfstandige wonen te bespreken. Niks aan de hand.
Wij gaan ook rustig zonder stressen door en hebben gisterenavond een nachtje bijgeboekt zodat we vandaag op het gemakkie dat eind terug kunnen rijden en het stukje natuurschoon bezoeken dat Dead Horse Point genoemd wordt. Een uitzichtpunt over een enorm wijde en diepe vallei.
De 104 mijl die we er na lekker ´wekkerloos´ wakker worden voor gaan overbruggen confronteert ons nu eigenlijk pas met de enorme wijdsheid en schoonheid die dit land te bieden heeft. De schaal waarop de natuur hier zijn sculpturen gemaakt heeft blijft verbazen. Vanuit de auto ziet het er al prachtig uit, maar je moet echt uit die bak de warme stille buitenwereld in om alles te bevatten. Nou waait de wind deze middag vreselijk hard en veroorzaakt de hele weg op diverse plekken zandstormen, dus alleen de dappersten der dapperen lopen open in de natuur. Ik was uhmmm… daarbij… zeg maar. Dank u.
Bij het visitors center van Dead Horse Point hebben we heel bescheiden tegen de balie mevrouw gezegd dat we ´geen experienced hikers´ zijn maar dat wel zin hadden om een bescheiden loopje richting het uitzichtpunt te nemen. We krijgen instructie een pad te volgen dat een kleine 2 km enkele reis is. ´Maar u kunt ook de auto pakken, er loopt een weg naartoe´. Nee natuurlijk niet mevrouw, tssss.. We genieten van een broeiende stille tocht met magnifieke uitzichten, geen seconde spijt van.
Gaandeweg komen we een jonge gast tegen, een ´tuinman´ die op de rand van het enorme ronde gat (heel Brabant past erin, met al het onderliggend zand erbij) de herkenningspuntjes van het te volgen voetpad aan het herstellen is. Stapeltjes stenen opnieuw opbouwen en leidende liggende takken goedleggen die de wandelaars het juiste pad moeten doen volgen. Dat ze niet iedereen dwars door de natuurlijke begroeiing willen zien banjeren snap ik ergens wel, maar als je de schaal van de natuur daar in ogenschouw neemt, komt dit kleinschalige ´dwingen´ een beetje raar over. Als je in de buurt van de rand blijft zal ik maar zeggen, kom je ook bij het vertrekpunt terug. Geen probleem. En die natuur ? Maak je geen zorgen, die wint. Altijd.
Het was een lekker uitstapje, gezond gezweet, en we hebben zelfs op de weg naar ‘huis’ toch nog een ‘Arch’ gezien… langs de kant van de weg… gratis … ! Het enige jammere aan ons bezoek aan Dead Horse Point vind ik dat we ons paard hebben moeten achterlaten… Tja, misschien had ik dan toch water voor hem mee moeten nemen. Nou ja, volgend paard beter.
We zijn vrij snel over dit verlies heen en pakken nog een eenvoudig dinertje bij een van de gezondere tenten (toeval, geloof me) in Moab, doen wat boodschapjes en kruipen voor de laatste nacht in Monticello in bed. Gewoon met elkaar, niemand anders in het spel. Ja, dat paard, maar ja.
Inmiddels ben ik bij elke avond even terugkijken van de fotootjes alweer geconfronteerd met de vignettering die het polarisatiefilter op mijn lens veroorzaakt (donkere hoeken) wanneer hij bovenop bovenop het altijd in gebruik zijnde UV filter geschroefd wordt. Simpel gezegd: als beide filters voorop de lens gezet worden komen de randen een beetje in beeld op de foto en veroorzaken een donkere hoek. Die corrigeer ik straks in de officiele fotoserie ‘USA’ wel hoor, maar de naast de RAW bestanden door de kamera opgeslagen kleine Jpegjes laat ik zoals ze zijn. Voor jullie goed genoeg. Dit even terzijde. Moment, ik maak even een derde ‘Amber Bock’ open van de Michelob Brewing Co. uit St. Louis. Vanmiddag (ik zit nu in de nacht van 31-5 op 1-6 achteraf het verhaal op te maken voor u, meisje slaapt al) een sixpack bij de benzinepomp meegenomen. Benzine kost trouwens hier $ 4,– per Gallon. Is ongeveer E 0,79 per liter. Conclusie ? –> opbranden die zooi, daar is ie voor gemaakt. Toch ?.
Vandaag na het uitslapen eventjes met dochterlief Laura ‘ge-skyped’ om de huishouding en overlevingskansen van onze meiden tijdens hun eerste volledig zelfstandige wonen te bespreken. Niks aan de hand.
Wij gaan ook rustig zonder stressen door en hebben gisterenavond een nachtje bijgeboekt zodat we vandaag op het gemakkie dat eind terug kunnen rijden en het stukje natuurschoon bezoeken dat Dead Horse Point genoemd wordt. Een uitzichtpunt over een enorm wijde en diepe vallei.
De 104 mijl die we er na lekker ´wekkerloos´ wakker worden voor gaan overbruggen confronteert ons nu eigenlijk pas met de enorme wijdsheid en schoonheid die dit land te bieden heeft. De schaal waarop de natuur hier zijn sculpturen gemaakt heeft blijft verbazen. Vanuit de auto ziet het er al prachtig uit, maar je moet echt uit die bak de warme stille buitenwereld in om alles te bevatten. Nou waait de wind deze middag vreselijk hard en veroorzaakt de hele weg op diverse plekken zandstormen, dus alleen de dappersten der dapperen lopen open in de natuur. Ik was uhmmm… daarbij… zeg maar. Dank u.
Bij het visitors center van Dead Horse Point hebben we heel bescheiden tegen de balie mevrouw gezegd dat we ´geen experienced hikers´ zijn maar dat wel zin hadden om een bescheiden loopje richting het uitzichtpunt te nemen. We krijgen instructie een pad te volgen dat een kleine 2 km enkele reis is. ´Maar u kunt ook de auto pakken, er loopt een weg naartoe´. Nee natuurlijk niet mevrouw, tssss.. We genieten van een broeiende stille tocht met magnifieke uitzichten, geen seconde spijt van.
Gaandeweg komen we een jonge gast tegen, een ´tuinman´ die op de rand van het enorme ronde gat (heel Brabant past erin, met al het onderliggend zand erbij) de herkenningspuntjes van het te volgen voetpad aan het herstellen is. Stapeltjes stenen opnieuw opbouwen en leidende liggende takken goedleggen die de wandelaars het juiste pad moeten doen volgen. Dat ze niet iedereen dwars door de natuurlijke begroeiing willen zien banjeren snap ik ergens wel, maar als je de schaal van de natuur daar in ogenschouw neemt, komt dit kleinschalige ´dwingen´ een beetje raar over. Als je in de buurt van de rand blijft zal ik maar zeggen, kom je ook bij het vertrekpunt terug. Geen probleem. En die natuur ? Maak je geen zorgen, die wint. Altijd.
Het was een lekker uitstapje, gezond gezweet, en we hebben zelfs op de weg naar ‘huis’ toch nog een ‘Arch’ gezien… langs de kant van de weg… gratis … ! Het enige jammere aan ons bezoek aan Dead Horse Point vind ik dat we ons paard hebben moeten achterlaten… Tja, misschien had ik dan toch water voor hem mee moeten nemen. Nou ja, volgend paard beter.
We zijn vrij snel over dit verlies heen en pakken nog een eenvoudig dinertje bij een van de gezondere tenten (toeval, geloof me) in Moab, doen wat boodschapjes en kruipen voor de laatste nacht in Monticello in bed. Gewoon met elkaar, niemand anders in het spel. Ja, dat paard, maar ja.
Inmiddels ben ik bij elke avond even terugkijken van de fotootjes alweer geconfronteerd met de vignettering die het polarisatiefilter op mijn lens veroorzaakt (donkere hoeken) wanneer hij bovenop bovenop het altijd in gebruik zijnde UV filter geschroefd wordt. Simpel gezegd: als beide filters voorop de lens gezet worden komen de randen een beetje in beeld op de foto en veroorzaken een donkere hoek. Die corrigeer ik straks in de officiele fotoserie ‘USA’ wel hoor, maar de naast de RAW bestanden door de kamera opgeslagen kleine Jpegjes laat ik zoals ze zijn. Voor jullie goed genoeg. Dit even terzijde. Moment, ik maak even een derde ‘Amber Bock’ open van de Michelob Brewing Co. uit St. Louis. Vanmiddag (ik zit nu in de nacht van 31-5 op 1-6 achteraf het verhaal op te maken voor u, meisje slaapt al) een sixpack bij de benzinepomp meegenomen. Benzine kost trouwens hier $ 4,– per Gallon. Is ongeveer E 0,79 per liter. Conclusie ? –> opbranden die zooi, daar is ie voor gemaakt. Toch ?.
