Strand-uur Nha Trang + nachttrein naar Ho Chi Minh

Zaterdag 11-5-2013
De motor hebben we vandaag nog tot 13:00 uur tot onze beschikking (24 uur gehuurd voor USD 5,– ex benzine) en besluiten dan nog maar de Kathedraal boven in onze stad Nha Trang op te zoeken. Het gebouw imponeert echter niet en we rijden nog maar een keertje de kustweg af, lekker uitwaaien en de benzine opstoken die we toch niet voor niets gekocht hebben. Het 125 cc ding loopt echter zo zuinig dat dit niet haalbaar blijkt. Het deelnemen aan het zooi-verkeer blijft voor mij geweldig, ik geniet met volle teugen, echt. We parkeren hem even na twaalven terug voor het hotelletje, rekenen kamer en alles af en mogen onze rugzakken in een nis laten staan voor de rest van de dag. Een taxi zal ons vanavond om 21:15 uur of zo richting treinstation brengen. De nachttrein naar Saigon (Ho Chi Minh City) vertrekt vanavond om 22:08. Tot die tijd besluiten we er een apatische zon-strand middag van te maken. Het zeewater heeft een geweldige hoge temperatuur en badderen is heerlijk, de afwisseling zon en afkoeling bezorgt ons een heerlijk relaxte…. anderhalf uur. Dan trekt de lucht dicht. Gasten verlaten het strand, standmannen vouwen de parasols dicht, de eerste voorzichtige druppeltjes worden op het parasoldoek boven onze horizontaal gestrekte lichamen zichtbaar. Onweer klinkt. ‘Kom we gaan maar weg, dit ziet er niet best uit’ . Een langdurige reeks ongemakkelijke uren volgt. Het regent behoorlijk door, tot in de avond. Geen hotelkamer meer, dakloos, trein pas over een halve dag weg. We slenteren de stad door, drinken wat, eten wat, winkelen wat. Maar het duurt en duurt…. Het uitwerken van dit verhaal lukt ook niet echt zittend op een stoel in de ongezellige, richting straatkant (steegje) volledig open hotellobby met continue op en neer lopende verveelde hotelbalie-meid. Ik pak nog even een ontzwetende douche die speciaal voor dit soort wachttijden beschikbaar is. De verlossing is daar, de taxi ! De wachtruimte van het treinstation in Nha Trang blijkt mooi in zijn soort, de perron-deur-dames hebben ook hier het eindwoord over toegang richting spoor. We mogen even voor tienen door naar buiten, er staat al/nog een trein. Ik loop over het eerste spoor richting een beambte naast de trein en vraag of deze naar Saigon gaat, mijn kaartje tonende. Hij knikt nee en wijst naar het spoor waar ik net overheen gelopen ben. ‘Daar moet je zijn, maar na deze’ maak ik uit zijn armbewegingen op. Hij gebaart me terug naar de kant. Voor de zekerheid vraag ik een lokale dame nog maar hetzelfde. De beheerste orde aan de ene kant en de losheid aan de andere is niet helemaal in evenwicht in dit gebeuren hier, maar eigenlijk ook weer wel. Een station in Azie is geen logistiek punt, het is een belevenis. Dat moet je echt op je planning hebben staan bij een bezoek aan een Aziatisch land. Wederom zijn de bovenste bedden in de vierpersoons-hut voor ons, een dame komt schoon beddengoed brengen en we raken snel het matrasje, de Samsung telefoon hangt in het netje tegen de wand naast me, wachtend op activering van zijn alarmfunctie om 04:45uur. We slapen snel.